Under construction - En construcción - En construcció - In Voorbereiding

Si queréis dejar algún comentario, podéis hacerlo en kualkier idioma. All languages are welcome. Toutes les langues sont bienvenues. Alle talen zijn welkom. Totes les llengües són benvingudes. Alle sprachen sient willkommen. Можно Писать по-русски! That's a quite poor description of what I have written by now... Enfin. "¡Mala suerte!", como decía mi amigo Juanito.

lunes, abril 10, 2006

Se pueden tomar muchos caminos...

Los hay muy transitados, lugares comunes, caminos trillados...

Otros, más desconocidos, en los que de vez en cuando puede encontrarse a otro viajero poco satisfecho con los anteriores...

Finalmente, también podemos decidir tomar nuestro propio camino, aunque sea imposible saber a dónde nos lleva...

¿Cuál es el vuestro?

6 Comments:

At 2:09 a. m., Blogger DaliaNegra said...

Bueno, imposible definirlo,digamos que mi meta es dejar el mundo un poco mejor de lo que estaba antes de mi existencia.Nada de grandes cosas,y a veces sólo tratando de no estropearlo más aun ;)Y así andamos como los cangrejos, dos pasitos hacia adelante y uno para atrás:))
Me has recordado a Robert Frost, en su poema "El camino no elegido".Un beso.

 
At 5:38 p. m., Blogger Evolving Metamorph said...

¡Buenas, Dalia!

Interesante y positiva respuesta... Yo también trato de mejorar algo las cosas, si puedo.
Por otra parte, a ratos (¿o a épocas?) soy bastante celoso de mi independencia, lo que hace que pueda parecer individualista (o "autista", if you wish...), a veces... Aunque yo lo definiría más bien como "solitario intermitente", a falta de una idea mejor para definirlo.
Pero si puedo ayudar a alguien, sí me gusta hacerlo...

Por cierto, ya que hablas de cangrejos, estando en un espigón a la orilla del mar observé que los cangrejos... ¡andan de lado!
(la verdad es que me sorprendió, sobre todo por lo que suele decirse de los cangrejos)

Güeno, yo todavía estoy buscando mi camino, sea cual sea. No creo que sea uno de los más transitados, aunque supongo que incluso en esos hay algunas cosas que valen la pena (puede que incluso muchas cosas)...
No por ser algo lo más aceptado (o lo más "normal") es bueno ni malo automáticamente... Hay que saber seleccionar lo que sirve y separarlo de lo que no sirve.

Bien, qué claro que he sido (es irónico). :P

Seguiré dándole vueltas, a ver qué encuentro.
As for you... Keep walkin' steady! Never slacken! :)



¡Dianthe! ¡Hola a tí también!

Pues nada, ¡me alegro de que te alegrara mi intromisión en tu blog, al que le deseo una pronta resurrección (puestos a pedir...)!

No necesitas pedirme ningún permiso para leer mi blog (otro cantar sería si te conociera de mi vida "real"; ¡este es un blog bastante secreto!).

Aunque me columpio mucho en el tema de responder (bueno, y últimamente simplemente de postear) serás bienvenida siempre que vengas por acá.

¡Besos a las dos!

P.D. ¡Aaahhh! ¡Casi se me borra todo esto!
P.D.2 No tentaré más a la suerte y lo postearé ya.

 
At 9:59 p. m., Blogger Carme Padró said...

Últimament vaig decidir no buscar el meu camí, sinó deixar-me guiar pels esdeveniments. No és que cregui en el destí (tot i que sí que hi crec) com a cosa que no permet la nostra llibertat individual, però sí crec que hi ha una trajectòria marcada. Per posar un exemple una mica tonto, si algú ha de ser pastisser, tot i que li encanti fer de fuster, estudii per ser-ho i treballi en una fusteria, algun dia....d'alguna manera o altra, acabarà fent de pastisser. Potser es casarà amb una pastissera i haurà de donar-li un cop de mà a la feina, o s'enamorarà de l'ofici un dia anant a buscar un pastís per al seu fillol o haurà de plegar de la fusteria pel mobbing dels seus companys o per la manca de feina i acabarà en un treball temporal de pastisser, però....el que és bastant clar, és que acabarà fent-ho. Per tant, és millor deixar-te guiar....les coses es van fent soles, moltes vegades. Si no, com s'explica que els fets més absurds (o l'atzar) determinin d'una manera tan palpable el curs dels esdeveniments....?

 
At 10:00 p. m., Blogger Carme Padró said...

Per cert.....jo sóc solitària sociable! Totalment! ;-)

 
At 2:34 a. m., Blogger Evolving Metamorph said...

Hey Pijus!

Pues la verdad es que a veces yo también me he dejado guiar un poco por los acontecimientos...

Pero ni creo en el destino, ni dejo de creer en él. Sencillamente no puedo saber cómo funcionan las cosas, aunque pueda tener una opinión acerca de qué es lo más probable... Es un poco como la religión; se cree o no se cree. O, si quieres, no se sabe. Agnosticismo.

Pero muchas veces me dejo llevar por mi intuición... Y, cuando lo hago, a veces pienso que quizá las cosas simplemente saldrán "just how they were meant to be" (me sonaba mejor en inglés, I'm sorry).

Anyway, continuaré buscando mi camino... Para mí "el camino" se refiere a algo más que el trabajo a que nos dediquemos, o a con quién nos relacionemos. Para mí es más bien el encontrar mi propia interpretación del mundo, de lo que me rodea, mis valores al margen de los que se nos "venden"; el pensar sobre qué tiene sentido para mí y qué no lo tiene, de esta sociedad con la que nos hemos encontrado, de la vida que vivimos...
No quiero simplemente tomar todo lo que se nos ofrece sólo porque "es lo que hay".
Espero no haber de tragarme mis palabras de aquí a pocos años...

Hace ahora ya dos veranos, conocí a alguien que me hizo volver a preguntarme el porqué de muchas cosas, a darles vueltas... Y me alegro que lo hiciera. :)

Un beso para tí, chica solitaria sociable.

 
At 6:52 p. m., Blogger Evolving Metamorph said...

Hey Nightwitx!

I like your blog, so I linked it; that's your merit. :)

B.t.w. you may write in portugués if you want. I believe I will understand (or be able to guess) the meaning of most things...

May magic guide your path... :)

One kiss for you, sorceress of the night.

 

Publicar un comentario

<< Home