Under construction - En construcción - En construcció - In Voorbereiding

Si queréis dejar algún comentario, podéis hacerlo en kualkier idioma. All languages are welcome. Toutes les langues sont bienvenues. Alle talen zijn welkom. Totes les llengües són benvingudes. Alle sprachen sient willkommen. Можно Писать по-русски! That's a quite poor description of what I have written by now... Enfin. "¡Mala suerte!", como decía mi amigo Juanito.

domingo, abril 02, 2006

Haciendo tiempo

Pues sí, como casi cada domingo, estoy otra vez preparando unos magníficos espaguetis, y mientras llega a hervir el agua, mehe propuesto volver a escribir un poquitillo...

Hoy ha sido un día nefasto como pocos (al menos en cuanto a productividad):
Me he levantado tarde (casi a las doce) y prácticamente enseguida he encendido el ordenador, que ha permanecido encendido casi ininterrumpidamente hasta ahora. En teoría tenía que leerme unos artículos que me había bajado ayer por la tarde, pero me llevé la alegría de ver que la memoria USB que tengo, una vez más me había traicionado y lo que había gravado se he había corrompido... :(
Suerte que una parte de los artículos me los autoenvié al correo... Pero también "mala suerte" que durante casi todo el día he estado disperso con otras cosas, así que casi da igual...

El caso es que contribuyó un poco (ahora repartiré culpas, quizá no totalmente justamente) a ello un buen hombre que nos encontramos sobre las tres y media de la madrugada, o un poco más tarde, cuando ya marchaba a casa. Habíamos estado en el bar 6.15 (creo que se llamaba así), en el que tuve el orgullo (o la vergüenza) de pagar 6 euros por una triste botella de Heineken... :(
-lo compensé ligerísimamente por haber tomado una pinta de Guiness a 3 euros en el Dow Jones... Hay que ver cómo está el patio; tres euros por una pinta ya parece un peazo ofertón...-


El caso es que ya nos íbamos, y a lo lejos, dicho hombre, quebrantando la ordenanza contra un árbol, nos preguntó si alguno de nosotros tenía un Nokia... ¿? "No, lo siento", dije yo.
Bien.

Al cabo de un minuto, se nos acerca, y nos da las gracias por haberle ayudado. (¿Respondiendo a su pregunta? ¿?) La verdad es que el hombre iba un poco tocado...
Se ve que estaba buscando a una gente que iba con él, pero a los que había perdido en un momento de descuido... Y su móvil (un Nokia) se le había muerto.

Al poco de explicarnos esto, nos empieza a preguntar cosas: si nos gusta la música, a qué nos dedicamos, nos dice que intentemos adivinar a qué se dedica él...
"Tenéis que ser diferentes", nos soltaba de vez en cuando... Y aunque yo estaba algo de acuerdo, no me atrevía a decírselo, por el riesgo de darle más cuerda (había sueño; la noche anterior también había estado de cena y birras...)... Pero resultó que no hacía falta darle cuerda. No, no... Se la daba él solo (y MUCHA).
Total, que llegué a casa bastante más tarde de lo esperado (ya os digo: MUCHA cuerda)...

Pero el caso es que ese personaje no decía tonterías. Le habría escuchado con mucho más interés de no ser por las ganas de desfilar hacia casa. Ojalá me lo hubiese encontrado en otro momento...



Me voy a rescatar a los espaguetis.

7 Comments:

At 11:26 p. m., Blogger Carme Padró said...

Supongo que el hecho de encontrártelo de madrugada también ayuda a desconfiar, pero es cierto....yo suelo encontrarme bastante gente así....un amigo mío dice que tengo un imán para los frikis (aunque en este caso no lo fuera....) y la gente enseguida empieza a hablarme, aunque sobretodo me pasa cuando viajo (será porque voy sola....?).
En fin....me ha gustado tu post, veo que te lo has pasado bien este fin de semana!
Un abrazo!

 
At 11:28 p. m., Blogger Carme Padró said...

(és curiós, però acabo de llegir el comentari que t'he deixat i el veig molt fred! No sé si és per l'idioma o què...però em queden més propers quan els escric en català!) ;-)
Un petó!

 
At 11:29 p. m., Blogger Evolving Metamorph said...

Hey Pijus!
Sí, la veritat és que a la matinada un desconfia molt més de qualsevol que es troba pel carrer... Així i tot, no vam ser capaços de "fugir"...
Doncs deus haver trobat molta gent interessant, si ets un imant pels frikis!
Doncs sí que m'ho he passat força bé, encara que aquesta darrera setmana m'he trobat força "letàrgic", encara que trobo que sense justificació.
Em considero una persona entre realista i optimista, però la falta d'energia que sento a temporades és el meu taló d'Aquiles... Però confio que, d'alguna manera o altre, ho superaré (una mostra d'optimisme). Algún consell?
Ah, jo no he trobat fredor. Suposo que jo ho sóc més, escrivint, no ho sé. Potser la diferència es troba en l'abraç i el petó? :P
(Només era una hipòtesi por romiada...)
En qualsevol cas, tú no te'n preocupis, i escriu com (em sembla que la traducció no quedarà gaire bé) et surti del "nap", que mentre ens entenguem l'idioma és el de menys, oi? :D
Bé, me'n vaig a dormir, Pijus. Molt bona nit per a tú també. :)

 
At 2:18 a. m., Blogger DaliaNegra said...

¡Bon profit!¿Quedaron bien?Los espaguettis, claro :))
Una más en mi lista:la mujer de Alfonso Arús...ya sé que no es archifamosa, pero es el único encuentro en la tercera fase que he tenido últimamente.Un beso;)

 
At 2:22 a. m., Blogger DaliaNegra said...

Siguiendo con la pasta (soy de ideas fijas, sorry;)una receta que me pasaron hace poco:pasta de la que quieras, le rallas un tomate, le pones un chorrito de aceite de oliva virgen aromatizado con albahaca(puedes hacerlo tú o comprarlo hecho)y arriba parmesano rallado.Está de muerte y es facilísimo.Ahora sí me piro ;)

 
At 12:33 p. m., Blogger Evolving Metamorph said...

Ah, Dalia. ¡Ya noto tu aliento tras mis pasos! ¡Tendré que darme prisa en encontrarme a más famosillos! Creo que me dedicaré a deambular por la ciudad con la esperanza de encontrarme a alguno... ;)
Por cierto, ¿sabes de qué me enteré el otro día? ¡Resulta que Joan Clos fue alumno de mi cole!
(¡¡¡AAAAAAAHHHHHHH!!!)

Pues los espaguetis no me quedaron mal, de hecho me resultaron más apetitosos que normalmente. ¿Quizá por el cambio de usar margarina en lugar de aceite con el agua de cocción? Bueno, de hecho luego le puse más margarina a mi propio plato... Y la salsa "solís" (¿Os acordáis de la clásica "Orlando", la del mejicano?) me quedó al punto, como siempre. :D
No, no soy un gran cocinero, aunque me gustaría mucho aprender...

Ya que estamos con el tema culinario... Últimamente me estoy planteando hacerme vegetariano. Al menos, la idea ronda mi cabeza... Pero algo que me provoca graves dudas es mi gran dificultad para ganar peso, que con una dieta vegetariana podría convertirse directamente en pérdida de peso...

Probaré la receta cuando tenga la ocasión. (mmm... Parmesano... ¿Has probado el Sbrinz? Es parecido y más barato. Creo que es suizo.)

(¿Qué sería del mundo sin queso?)

Un beso.

 
At 3:20 p. m., Blogger Carme Padró said...

És curiós que em demanis consell sobre la teva letàrgia en determinats moments perquè, a part que des que ha començat la primavera estic una mica astènica (i que consti que no m'havia passat mai....a mi no m'influencien les estacions, p'a chuli yo!)...potser m'hauré de prendre algun complex vitamínic....no sé...doncs a part d'això, a mi em passa exactament el mateix: acostumo a ser bastant optimista i alegre, però tinc èpoques que (amb raó o sense) estic una mica baixa (de to i de moral...). En aquests casos el millor és intentar no pensar massa en el que t'amoïna i viure el dia-a-dia disfrutant en cada moment. Bé, i escoltar el magnífic "Bare" de l'Annie Lennox també ajuda!
Un petó molt fort!
(Sí, jo també vaig pensar en la diferència entre "abrazo" y "petó", però no és només això...) ;-)
Per cert....saps que sempre que veig un noi ros en bicicleta penso: "mmm....serà ell...?" A veure si penjes una foto i em fas deixar de patir! ;-)

 

Publicar un comentario

<< Home